ابوعلي حسين بن عبدالله معروف به ابوعلي سينا در سال ۳۷۰ هجري قمري درخرميشن از توابع بخارا متولد شد. او پزشك ، رياضيدان ، فيلسوف و منجم بزرگ ايراني بود . پدرش عبدالله در دستگاه سامانيان محصلي ماليات را عهده داربود و مادرش ستاره نام داشت. وي در بلخ پرورش يافت و قرآن و ساير علوم را آموخت. استاد وي عبدالله ناتلي بود كه از رجال مشهور قرن چهارم هجري به شمار مي رفت. او در هجده سالگي، چنانچه خود نوشته است، همه علوم را فرا گرفته بود. در بيست و يك سالگي دست به تاليف و تصنيف زد، در بيست و دو سالگي پدرش را ازدست داد و خود متصدي شغل پدر گرديد. اما به علت نابساماني اوضاع سياسي ، بخارا را ترك نمود و به گرگانج پايتخت امراي مامونيه خوارزم و نزد خوارزمشاه علي ابن مامون و وزيرش ابوالحسين احمدبن محمد سهيلي رفت. در اين هنگام، محمود غزنوي بر خوارزم نفوذ يافته بود و از دانشمندان دربارخواسته شد كه به غزنين به خدمت سلطان محمود بروند. ابوعلي سينا كه از تعصب آن پادشاه خبردار بود ، به همراهي ابوسهيل مسيحي از خوارزم گريخت و از راه ابيورد و طوس به قصد گرگان حركت كرد تا به قابوس بن وشمگيركه به عنوان ياريگر و حامي دانشمندان شهرت يافته بود، بپيوندد. اما وقتي كه پس از مشقات بسيار بدان شهر رسيد، قابوس مرده بود.
بار ديگر نسيم مهر داخل حياط صدها مدرسه به انتظار نشسته تا با آغاز سال تحصيلي جديد بر صورت هزاران شكوفه باغ دانش و تحصيل كه قطرههاي اشك بر صورت برخي از آنها نشسته بوزد و آغاز سال تحصيلي جديد را بر آنها تبريك گويد. شور و شوق شگفتآور اين روزها را ميتوان بيشتر در چشمان نوآموزاني ديد كه براي قرار گرفتن در پشت ميزهاي چوبي كوچك سر از پا نميشناسند و براي ورود به فضاي دبستان لحظهشماري ميكنند. اول مهر است و دل صدها پدر و مادر در تب و تاب است تا در اين روز آرزوهاي خود را لا به لاي كيف و كتاب فرزندان خود بسته و آنها را روانه مدرسه كنند.
با آغاز سال تحصیلی در اول مهر، همه ساله میلیون ها دانش آموز، به شوق آموختن دانش، روانه مدارس می شوند. این تکاپو جلوه زیبایی را به جامعه می بخشد، گویی که خونی تازه به رگ های حیات کشور اسلامی عزیزمان وارد شده است و این چنین، تجسم پر معنایی از نسل آینده به اذهان خطور می کند.
برای سازندگی، هیچ راهی مناسب تر از توجه عمیق به امر مهم تعلیم و تربیت نمی باشد. سرمایه گذاری بر روی انسان، به معنای سرمایه گذاری بر روی مولّد فن آوری است و امر آموزش و پرورش، یک سرمایه گذاری افزوده است، یعنی هزینه ای که صرف یک دانش آموز می شود، سودی چند برابر خواهد داشت. آموزش و پرورش به طور مستقیم در تحول و پیشرفت سایر نهادهای اجتماعی نیز نقش بنیادی و زمینه ساز دارد و ضعف و قوت این نهاد، در نهایت به ضعف یا پیشرفت سایر نهادهای اجتماعی منجر می شود.